Historia PCK
Początki Polskiego Czerwonego Krzyża sięgają XX w. Idee narodziły się wraz z dążeniami polskiego społeczeństwa do odzyskania niepodległości. Choć ówczesne władze w momentach poszczególnych zaborów na terytorium Polski sprzeciwiały się wszelkim ruchom ideowym, to jednak organizacje humanitarne wciąż działały.
18 stycznia 1919 roku doszło do narady wszystkich istniejących na ziemiach polskich organizacji, mających czerwonokrzyskie ideały. To spotkanie zorganizowano z inicjatywy Stowarzyszenia Samarytanin Polski. W czasie narad powołano do życia Polskie Towarzystwo Czerwonego Krzyża.
Kiedy rząd zatwierdził status Polskiego Towarzystwa Czerwonego Krzyża, 27 kwietnia 1919 roku, wybrano także Zarząd Główny z prezesem P. Sapiehą na czele (zastąpionego później przez H. Paderewską).
24 lipca 1919 roku Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża zarejestrował oraz uznał Polskie Towarzystwo Czerwonego Krzyża za jedyną polską organizację czerwonokrzyską.
W czasie międzywojnia działania Polskiego Towarzystwa Czerwonego Krzyża skupiły się na udzielaniu pomocy poszkodowanym w wyniku wojny, poszukiwano zaginionych, a także organizowano liczne zakłady lecznictwa. Szkolono pielęgniarki, ratowników, zaś od 1921 roku tworzono młodzieżowe koła PCK.
W 1927 roku Polskie Towarzystwo Czerwonego Krzyża przekształciło się w Polski Czerwony Krzyż. W tym samym czasie prezydent Rzeczpospolitej wydał rozporządzenie na mocy ustawy nadającej PCK uprawnienia stowarzyszenia wyższej użyteczności oraz przyjął patronat nad PCK.
W 1935 roku powołano w Łodzi Centralną Stację Wypadkową wraz z ośrodkiem przetaczania krwi, zaś rok później utworzono pierwszy Instytut Przetaczania i Konserwacji Krwi położony przy szpitalu PCK w Warszawie.
W czasie II wojny światowej PCK oddał do dyspozycji ochotników szereg wojskowych szpitali, punktów sanitarnych, a także liczny personel medyczny. Skupiano się na niesieniu pomocy rannym żołnierzom i cywilom oraz uciekinierom.
Dzięki działaniom PCK wyjaśniła się dramatyczna sprawa katyńska. Ponadto organizacja ta pomagała również rannym żołnierzom oddziałów powstańczych i podejmowała próby kontaktu z zesłanymi do obozów koncentracyjnych.
Po zakończeniu wojny na polskich terenach powstała sieć placówek PCK. Za pośrednictwem tej organizacji dostawano paczki z żywnością i odzieżą, odnajdywano zaginionych i leczono chorych. PCK zorganizował także pogotowie ratunkowe i uruchomił wiele stacji krwiodawstwa.
Od 1948 roku państwo zaczęło przejmować od PCK zakłady opiekuńcze i lecznicze. 3 lata później odbył się Krajowy Zjazd PCK. Od 1958 roku PCK zaczęło prowadzić systematyczną działalność w promowaniu honorowego krwiodawstwa.
16 listopada 1964 roku Sejm uchwalił ustawę o PCK mówiącą o powołaniu Biura Informacji i Poszukiwań oraz o zasadach funkcjonowania całej organizacji wynikających z konwencji genewskich.
W czasie stanu wojennego Polski Czerwony Krzyż pomagał przede wszystkim internowanym i ich rodzinom.
W grudniu 2001 przyjęto uchwałę dotyczącą zmian strukturalnych PCK.
Obecnie PCK angażuje się akcje dotyczące ubóstwa i bezdomności, honorowego krwiodawstwa, zdrowego stylu życia, poszkodowanych w czasie klęsk żywiołowych i katastrof. PCK liczy sobie ok. 650 tys. zrzeszonych osób, w tym ponad 50% młodzieży.